Kawowe muffiny z polewą krówkową i orzeszkami ziemnymi.

 

Kawowa, mięciutka, puszysta babeczka, nadziana kajmakiem, polana polewą kajmakową i posypana orzeszkami...

Muffiny kawowe z polewą krówkową i orzechami

przepis autorski

(8 sztuk)

ciasto:
1/2 szklanki świeżo zaparzonej mocnej kawy (np. Mexico SGH Topacio o aromacie czekolady - klik)
1/4 szklanki kakao
2 łyżki masła
1/2 szklanki cukru
1/2 szklanki mąki pszennej
1/2 łyżeczki sody oczyszczonej
1 jajko                                                                          8 łyżek orzechów ziemnych

polewa:

1/3 puszki masy krówkowej

2 łyżki mleka

łyżka masła

oraz:
2 garści orzechów ziemnych solonych

8 łyżeczek masy krówkowej

Kawę wlej do garnuszka wraz z kakao, cukrem i masłem, gotuj do momentu połączenia się składników. Ostudź i połącz z jajkiem.
Mąkę przesiej z sodą. Wymieszaj mokre składniki z suchymi.
Piekarnik nagrzej do 180 stopni. Do każdej papilotki włóż po łyżce orzeszków, wypełnij do 2/3 wysokości ciastem i piecz 2o-25 minut.
Masę krówkową podgrzej z masłem i mlekiem. Gotuj do momentu połączenia składników. Ostudź.

Orzeszki posiekaj.

Następnie ze środka każdej babeczki wytnij 2 centymetrowy kawałek i napełnij go masą krówkową, następnie rozsmaruj polewę, posyp orzeszkami. Postępuj tak z każdą muffinką.

Smacznego! 

.................................................................................................................................................................

 

 

  

Trochę poszarzało,
trochę spadła temperatura i zrobiło się zimniej,
trochę inaczej,
trochę się pozmieniało,
trochę dziwnie wygląda ta, która się rozgląda, podziwia dachy, ściany budynków, najbardziej wzdycha nad odrapanymi, nad starymi oknami, nad pięknymi babuleńkami na ulicach, nad grajkami na rynku,
trochę szkoda jej niektórych ludzi, którzy nie dają sobie rady i dążą do nikąd.

Podziwia Wrocław; jedzie na Brochów i wsłuchuje się w pędzące, niezatrzymujące się pociągi; marznie, marznie i marznie; nieustannie marzy; patrzy na wszystko głębiej, stara się nie być ślepą na nic.

Przystanek.

Czas jest jak..., jak co? Jak rzeka, która płynie, nigdy nie wraca, nie zatrzymuje się, czasem zwalnia, a czasem pędzi jak szalona. Jak co?

Tak pięknie by było zwolnić, zastanawiać się nad wszystkim i nad niczym, żeby nie było nieprzemyślanych słów, decyzji, myśli i czynów. Tylko gdzie ten hamulec można kupić?

Pozdrawiam,
muffinka