Urocze malinowe brioche i o czereśniach słów kilka

Urocze brioche w kształcie różyczek (żałuję, że nie mam talentu plastycznego i u mnie to tylko przypomina róże) z nadzieniem malinowym. Do odrywania, na śniadanie, do pracy, do mleka, z masełkiem i kolejną porcją dżemu. :) 

 

 

Malinowe brioche

przepis stąd (klik) z moimi modyfikacjami      

(tortownica) 

zaczyn:

15g świeżych drożdży

3-4 łyżki cukru

32g cukru waniliowego

140ml ciepłego mleka

1/2 łyżeczki soli 

 

ciasto:

350g mąki pszennej

2 żółtka

80g letniego masła

zaczyn 

nadzienie:

dżem malinowy lub świeże rozgniecione maliny

 

brunatny wierzch:

kilka łyżek mleka

łyżka cukru

ewentualnie:

cynamonowy cukier

 

Drożdże rozkrusz i rozpuść w ciepłym mleku wraz z solą i cukrem. Zostaw na kilka minut w ciepłym miejscu.

 

Mąkę przesiej do miski. Dodaj zaczyn, żółtka i zacznij wyrabiać ciasto. Masło pokrój w kostkę i wmieszaj w ciasto, wyrabiając bardzo dokładnie i mocno. Niech ta czynność zajmie Ci 10 minut.

Odstaw do podrośnięcia na 1,5 godziny.

Następnie przygotuj szklankę o średnicy 6-8 cm. Tortownicę wysmaruj masłem.

Ciasto wyłóż na stolnicę i rozwałkuj na grubość 3-4 mm. Wykrawaj kółka i grupuj po trzy. Posmaruj wszystkie dżemem malinowym i ewentualnie posyp cynamonowym cukrem. Połącz ze sobą jak na obrazku poniżej i zwiń. Ułóż pionowo w tortownicy w równych 1 cm odstępach.

Odstaw na 30-40 minut. Posmaruj słodkim mlekiem.

W międzyczasie nagrzej piekarnik do 180^oC. Wstaw brioche i piecz około 25 minut.

 

 

 

Podawaj z masłem i dżemem malinowym.

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Popełniłam faux pas przy zawijaniu tych brioche. Nie przekroiłam ich na pół, co zauważyłam dopiero przed chwilą patrząc ponownie na przepis.

Tak to jest, gdy przepisy zapisuje się na rączce bądź pisze się same składniki i cyferki, które mówią o kolejności dodawania. Skutkuje to potem takimi pseudo różami (albo niedomytymi dłońmi), ale wiem, że zrobię je jeszcze raz, bo nie mogłam się oprzeć temu niesamowitemu, waniliowo-drożdżowemu zapachowi, który rozchodził się po kuchni przy wyrabianiu ciasta. Pachniały ręce, pachniało przed, w trakcie i po upieczeniu. Jedzenie ich to pradziwy rytuał, bo nie wiesz, czy delektować się smakiem czy ich wonią.

Już nie raz wspominałam o mojej miłości do ciasta drożdżowego. Ostatnio z ciekawości spróbowałam zaczynu drożdzowego i... nie róbcie tego, nie ważcie się próbować! Z surowych, nieupieczonych dobre są tylko masy na ciasto, których w foremce zawsze jest mniej niż powinno.

 

Nigdy:

- nie miałam kolczyków z czereśni

- nie upiekłam z nimi ciasta

- nie jadłam lodów czereśniowych

- nie plułam pestkami, ani nie potrafiłam podrzucić czereśni tak, by wpadła mi prosto do buzi (jeszcze wszystko przede mną)

- chyba nie przestanę mówić na czereśnie, wiśnie, a na wiśnie, czereśnie

Kiedyś za to:

- w trudnych chwilach potrafiłam wyjadać łyżeczką ze słoiczka konfiturę czereśniową

- potrafiłam wejść na drzewo (miało może z 3-4 metry wysokości) i zjadać je, takie nieumyte, dziecko nie ma pojęcia o zarazkach

- kupię sobie drylownicę i poszaleje z nimi, bo marzę o crumble czereśniowym, o kruchym cieście ze złocistymi, słodziutkimi owockami na wierzchu pod pierzynką z białek.

Takie czereśnie-mrożonki nie mają u mnie szans.

Nigdy też nie umiałam zrobić wianka ze stokrotek, czy innych polnych kwiatków. Na pocieszenie okręcałam sobie łodyżkę kwiatka (wraz z nim) wokół palca i udawałam, że to pierścionek. Największą radość jednak sprawiło mi znalezienie czterolistnej koniczyny, kilka lat poszukiwań i wreszcie się udało!

Tęsknie czasem za dzieciństwem, choć jeszcze się nie skończyło, to niestety do tego dąży...

Pozdrawiam,

muffinka